میرزا کوچک جنگلی

بعد از آنكه اینجانب به سمت ریاست سربازخانه معین شدم، عده [ای] باید از نفرات به نوبت دم درب خروجی سربازخانه قراول بدهند و هر شب اسم شب مخصوص تعیین می‌كردم و اسم شب را به قراول درب سربازخانه می‌دادم و دستور اكید داده بودم احدی بدون داشتن اسم شب حق ندارد از سربازخانه خارج شود. هر شب اسم شبی كه تعیین می‌كردم یك نسخه هم به مرحوم میرزا می‌دادم. اتفاقاً یكی از شبها فراموش كردم كه اسم شب را به مرحوم میرزا بدهم ــ منزل ایشان در سه كیلومتری گوراب زرمخ [واقع بود كه در آنجا] با عیالشان بود ــ، با اینكه با هم در یك اتاق بودیم. من چون جوان بودم به خواب كه می‌رفتم تا صبح بیدار نمیشدم. ایشان از این خواب سنگین من استفاده كرده خواستند به منزل خود بروند، غافل از اینكه اسم شب ندارند و به ایشان اجازه خارج شدن نمی دهند. اتفاقاً قراولها از ایشان اسم شب را خواسته و چون نداشتند به ایشان اجازه خارج شدن ندادند. به ناچار آمدند در اتاقی كه من خواب بودم آهسته وارد شدند و در جای خود خوابیدند.
 صبح كه برای نماز بیدار شده بودیم، دیدم مرحوم میرزا بعد از نماز شروع كردند به خندیدن و زیاد هم می‌خندیدند. اسباب خیالم شد، از ایشان سؤال كردم آقا میرزا امروز چرا اینقدر میخندی؟ باز زیادتر خندید. هیچ علت خنده خود را به من نگفتند. بعد از یك ساعت كه از اتاق خارج شدم برای تعویض قراول، قراول شب به من اطلاع داد كه دیشب مرحوم میرزا خواست از سربازخانه خارج شود چون اسم شب نداشت بر حسب دستور شما اجازه ندادیم از در خارج شود. بعد فهمیدم آن همه خنده برای همین بود. بعد از آن تاریخ بدون هیچ وقفه هر شب اسم شب را در ورقه نوشته به مرحوم میرزا می‌دادم.

به نقل از : ماهنامه الکترونیکی بهارستان